یادداشت‌های سرپایی جشنواره سی و هفت فجر/ روز اول

ضعیف، خوب، آشغال!

بنیامین

انیمیشن «بنیامین» شروع بدی برای فیلم‌دیدن‌های امسال من بود. از نظر میزان ِجدی‌گرفته‌شدن اثر حتی برای خود سازندگانش، همین بس که مدام با شخصیت‌هایی لب‌بسته مواجهیم که سخن می‌گویند و من به شخصه نفهمیدم این صدا از کجایشان در می‌آید. «بنیامین» برای کودکان ساخته شده؛ لابد چون برای آنهاست نباید به جزییات دقت کرد. حتی نباید به فیلمنوشت آن (اگر فیلم‌نوشتی نوشته شده باشد)دقت کرد. اصلا این گردن‌آویزی که همه دنبالش هستند کارکردش چیست؟ اگر قرار به دعای خالصانه برای ظهور منجی است، پس این گردن‌آویز چه اهمیتی داشته که همه فرعونیان دنبالش هستند؟ گویی فیلمنامه‌ای به معنای واقعی وجود ندارد. چندین موقعیت به بدترین شکل ممکن خلق شده و به بدترین وضع  به هم پیوند خورده‌اند تا چیزی شود در راستای اندیشه مهدویت و منجی‌خواهی. راهکارش هم در برابر ظلم و ستم فقط دعاست. دعای خالصانه کنید تا منجی بیاید و طومار اهریمن را در هم بپیچد! یک طاووس هم وجود دارد که درواقع دست خداست! هر کاری بخواهد می‌کند و گاهی هم کاری نمی‌کند! مادر را نجات می‌دهد اما پدر را حال نمی‌کند نجات دهد! دست دوستان درد نکند که از جیب بیت‌المال یک انیمیشن دینی ساخته‌اند؛ انیمیشنی که قرار است کودکان ما را بسازد! اما دوستان محترم! وقتی درک کسی از مسایل دینی مثل منجی و دعا و اخلاص و. به این اندازه سطحی و عوامانه باشد، قطعا نتیجه‌ای از این بهتر عایدی نمی‌شود. وقتی خودت را درست و حسابی نساختی چرا می‌خواهی دیگران را بسازی؟

درخونگاه

«درخونگاه» خستگی دیدن فیلم اول را از تنم بیرون آورد. گاهی سورپرایز شدم و گاهی هم از اجرای متوسط کارگردان افسوس خوردم. اما در نهایت فیلم به دلم چسبید؛ فیلمی که نگاه و فیلمنامه محکم و تقریبا بدون ایرادی دارد. بازی‌های قابل قبول هم به بهتر شدن اثر کمک کرده است. درباره «درخونگاه» باید در آینده بیشتر نوشت.

مردی بدون سایه

هرچه سازم از دیدن «درخونگاه» کوک شده بود، با دیدن این فیلم کاملا ناکوک شد! اگر «بنیامین» بد بود، «مرد بدون سایه» بد هم نبود، آشغال بود. تم کلی کار همان تم بارها تکرار شده است: سوءظن. مقداری هم دوست داشته فراتر برود؛ یعنی پیرنگش این بوده: کسی که دیگری را بابت کاری سرزنش می‌کند خودش هم به همین مسیر کشیده می‌شود. چیزی مثل «نده». اما این پیرنگ اصلا به اجرا نمی‌رسد چون وارد یک داستان عجیب و غریب جنایی و پلیسی می‌شویم که باور کنید حتی اگر از خود فیلمنامه‌نویس هم بپرسید این ماجرا تهش چه بوده و اصلا قضیه چیست، خودش هم فقط چند حدس می‌زند و نمی‌تواند اصل ماجرا را توضیح دهد! بگذریم از سوتی‌های کارگردانی که کاملا مشخص است و حاجتی به بیان نیست. علیرضا رییسیان یک کار خارق‌العاده دیگر هم کرده است: بد بازی گرفتن از فرهاد اصلانی! سخت است که اصلانی بتواند ضعیف بازی کند اما در اینجا توانسته! بخشی از این بد بازی کردن به نامشخص بودن نقشی بر می‌گردد که کارگردان فکر می‌کرده با آوردن یک بازیگر توانا می‌تواند شخصیتش کند و بخش دیگر هم لابد به کارگردانی. بازی لیلا حاتمی هم که همان بازی همیشگی‌ست و گاهی بسیار لوس. از حق نگذریم؛ یک علی مصفای خوب در فیلم حضور دارد که به خوبی از عهده نقشش برآمده.

وبلاگ ،انجمن و شبکه اجتماعی اچ ای وی مثبت بازی ,فیلم ,گاهی ,منجی ,اصلا ,دیدن ,دعای خالصانه منبع